کتاب فضا به مثابه ی پشتیبان

کتاب فضا به مثابه ی پشتیبان

(نگاهی به رویکردهای پدیدارشناسانه در هنر مدرن)

روایت این کتاب از بیابانی از احساس خالص مالویچ شروع می شود و با گذر از اتوپیای کانستراکتیویسم، برنامه ای را دنبال می کند که هدفش تجربه پذیر ساختن پدیده ی خالص است:«نور و فضا»، جنبش دهه ی 1960 گروهی از هنرمندان کالیفرنیای جنوبی که فهم متفاوتی از هنر را پیشنهاد می کنند.

هنر آن ها نه کمی، بلکه کیفی است و این «کیفیت» احساس و ادراک می شود. این جریانی از هنر است که در مقابل مفهوم (کانسپت)، ادراک (پرسپشن) را می نشاند و با حساس ساختن حواس، به دنبال تجربه ی خود واقعیت است نه بازنمایی آن؛ این هنر به چیزی فراتر از ماده دست می یابد که حتی شروع و پایانی هم ندارد.

کتاب در فصل اول به بازگفت کانستراکتیویسم در مقام هنر ادراک می پردازد و بینش بنیادکاوانه ی آن را رویکردی پدیدارشناسانه (اندیشیدن به ساختار پدیده ها) می شمارد؛ و با تعریف پدیدارشناسی به عنوان «رفتن به سراغ سرآغازهای هر شناختی»، در فصل دوم برخی از مهمترین هنرمندان معاصر را معرفی می کند که در ایران کمتر آشنا هستند.

این هنرمندان با فعالیت در طیف وسیعی از رسانه ها، شکل های بیانی متعددی را تجربه کرده اند و توانسته اند ماهیت هنر را به چالش کشند.