آتالا و رنه

آتالا و رنه این دو کودک توأمان چونان نگینی دوگانه، فرهمند و پرفروغ بر انگشتری رمانتیسم می‌درخشد.

آتالا غمنامه‌ی عشقی است پاک و پرشور بر گستره‌ی مرغزارها و در انبوهی جنگل‌ها، در جهان نو، ما، بدان‌سان که نویسنده خود نگاشته است، چشم بر آن می‌داریم که «با گونه‌ای شعر به نیمه‌وصفی، و به نیمه‌دراماتیک» روبرو شویم، با شیوه‌ای که هم غنایی است و هم سرشار از رنگ‌ها و نشانه‌های بومی؛ چه آنکه طبیعت در این داستان، با باریک‌بینی وسواس‌آمیزی تصویر شده است.

رنه داستان سرگشتگی‌ها و سودازدگی‌های آدمی است، در درازنای روزگاران داستان انسانی است تک‌افتاده، دیرآشنا و دورآشیان، که بیگانه‌وار، در سرزمینی می‌زید که زادبوم او نیست؛ فریفته، به هر سوی روی می‌آورد؛ شیفته، یاری آشناروی و آشناخوی را می‌جوید و نمی‌یابد؛ خود به درستی نمی‌داند در بویه و در پویه‌ی چیست! در آرزوی کیست! آیا آن پاک را که او می‌جوید در جهان خاک می‌توان یافت؟‌ آیا می‌توان در دل تیرگیها از روشنایی سراغ گرفت؟