هرگز رهایم مکن

درباره ی کتاب:
کتی، پرستار 31 ساله، مسولیت مراقبت از بیمارانی را دارد که می خواهند اعضای بدنشان را اهدا کنند. بیش از یک دهه است که کتی در این شغل تجربه کسب کرده و حالا به درجه ای از اعتبار رسیده که می تواند بیمارانش را خودش انتخاب کند. اما چرا میان آن همه بیمار روت را ترجیح می دهد؟ اینجاست که نویسنده دست به مرور خاطرات کتی می زند و خواننده را با دانش آموزانی آشنا می کند که در مدرسه ای خاص تربیت شده اند؛ مدرسه ای شبانه روزی مخصوص کودکانی که باید طوری آموزش ببینند تا بتوانند سرنوشتی محتوم را بپذیرند، سرنوشتی که از پیش برایش انتخاب شده اند…
این کتاب از پرفروش ترین آثار ایشی گورو در جهان است اما نه به خاطر عاشقانه هایی که در آن اتفاق می افتد، بلکه به دلیل تلاشی که قهرمانانش در پیش می گیرند تا با وجود جبر دردناکی که بر سرنوشتشان سایه انداخته بتوانند طعم زندگی را مزه مزه کنند.
گزیده ای از کتاب:
حالا که با ماشین در اطراف کشور پرسه می زنم، چیزهایی می بینم که مرا به یاد هیلشم می اندازند. گاه از گوشه ی مزرعه ای مه آلود می گذرم یا حین پایین آمدن از کنار دره ای از دور بخشی از خانه ای بزرگ و گاه حتی دختان سپیدار دامنه ی تپه را با نظم و آرایشی خاص می بینم و با خود می گویم: «شاید خودش باشه! پیداش کردم! این واقعا هیلشمه!» بعد متوجه می شوم محال است و افکارم گرد جایی دیگر می چرخد و به رانندگی ادامه می دهم. بخصوص، آن رختکن ها هم هستند. در سر تا سر کشور آنها را شناسایی می کنم، در گوشه ی زمین های بازی می ایستم، خانه های کوچک و سفید و پیش ساخته را با ردیف پنجره هایی که بیش از حد مرتفعند و پنداری به زیر رخبام ها دوخته شده اند تماشا می کنم…