رمان شب طاهره

گزیده ای از رمان:
پایش را که داخل اتاق پدر می گذارد، مرد و زن صلوات می فرستند. کسی را نمی بیند. آن قدر چادرش را جلو کشیده که هیچ چیز و هیچ کس را بجز احمد نمی بیند. می بیند که از جایش بلند می شود. می بیند که زیر چشمی نگاهش می کند و می بیند که دستپاچه است. حتم همینطور است. مگر می شود طور دیگری باشد. با راهنمایی عمه صنوبر می نشیند گوشه ی اتاق و می شنود که زن ها یکی یکی سلام می کنند و گوشه و کناری می نشینند. حتی یک لحظه هم سرش را بلند نمی کند، ولی نگاه همه را روی خودش حس می کند. اصلا به پدرش فکر نمی کند. این چند ساعت او را فراموش کرده، او را و بیماری اش را. پروانه ی درونش حالا بزرگ شده و شروع به بال زدن کرده، بدنش داغ شده و حتی گوش هایش وزوز می کنند و جز همهمه چیزی نمی شنود. صداها را تشخیص نمی دهد. گرمش است. پوستش گزگز می کند و دلش می خواهد از اتاق بیرون برود. حتی احساس می کند نمی تواند نفس بکشد و از آن بدتر احساس می کند همین حالاست که غش کند و کل مراسم بهم بخورد. حتی لحظاتی نمی داند اصلا کجاست و چه چیزی در جریان است. صدای گریه ی مادرش و خواهرهایش را که می شنود، اشک هایش می جوشد…